|
marian boyer |
|
> fragment Fantastisch lichaam |
|
Op tijd
Officieel had Erica Staats nog een week of vier thuis mogen blijven. Ze had er al zes achter de rug. Volgens de keuringsarts was het geen probleem als ze acht extra nam. Of twaalf. Het was zelfs aan te raden. Maar het was nog nooit bewezen dat een mens van thuisblijven sneller geneest. Erica kende gevallen die juist zieker waren geworden. Haar tante Lonie bijvoorbeeld had besloten de deur niet meer uit te gaan en sindsdien rook tante Lonie naar bedorven tartaartjes. Ook keek ze elke dag ochtendtelevisie, die vanzelf overging in middagtelevisie. Ondertussen at ze kaaskoekjes, wat haar geur geen goed deed. Niemand houdt rekening met een zieke, wat zou ik naar buiten gaan, zei tante Lonie. Ze werd uiteindelijk zo zenuwachtig van het binnenzitten, slapen, wakker worden, liggen en met kaaskoekjes naar de televisie kijken, dat ze, in plaats van te genezen, allerlei aandoeningen kreeg. Behalve van haar weggenomen lever en olifantsbenen had ze nu ook last van eczeem, zweetaanvallen en hartkloppingen. Tegen iedereen die langskwam klaagde ze. Begon ze na een kwartier te schelden, dan heette het dat het met tante Lonie al weer een stuk beter ging. Erica stond in de hal van haar flat, met de uitnodiging van het bedrijfsfeestje in haar ene, haar huissleutels in haar andere hand. Ze had hem, net als ieder jaar, ontvangen. De zwierige handtekening van de general manager was voorgedrukt. Ze had een rokje aan, handschoenen en een nieuwe jas. Ze kon de uitnodiging ook weggooien, de sleutels weer in het slot draaien en op de bank gaan zitten. Maar dat deed toch te veel aan tante Lonie denken.
Op de uitnodiging stond de routebeschrijving naar Restaurant-annex-partycentrum Nippon Sun. Het was niet ver, zelfs met hakken aan was het goed te lopen. De kans om op hakken te kunnen lopen mocht ze niet overslaan. Het gaf een meisjesgevoel, van toen ze nog vond dat op hakken lopen iets ongecompliceerds was. Je moest elke gelegenheid te baat te nemen iets eenvoudigs mee te maken. Dit was haar eerste feestje na de operatie. Beverly Cork, ’s werelds een na grootste hygiënefirma, expanderend en innovatief op het gebied van de menselijke hygiëne, blonk uit in feestjes. Bij de naam van haar bedrijf stelde ze zich een sterk persoon voor, een vrouw als een leeuwin, inclusief haar dat van haar hoofd stroomde alsof het manen waren. In een vreemd café of restaurant ging ze, ook als ze niet moest plassen, altijd even naar de toiletten om te zien of de naam van haar leeuwin op de handdoekautomaten en toiletrollen stond. Dat was steeds vaker het geval. Haar werk had niet veel om het lijf. Ze moest mensen met elkaar verbinden via een telefooncentrale. Het idee dat ze mensen met elkaar verbond vond ze prettig. Ze had niet vaak de indruk dat het hielp, maar soms is een illusie genoeg om je bed uit te komen. Waarschijnlijk bestaat negentig procent van de menselijke ochtendrituelen uit een illusie. Erica geloofde meer in het idee dat ze mensen met elkaar verbond dan in de bewering dat door contact mensen juist uit elkaar worden gedreven. Dat laatste had ze ooit gelezen. Ze had het boek in een hoek gesmeten. Ze kon zich niet veroorloven een pessimist te zijn. |
|
romans |